De nacht gijzelt me
onmachtig te bewegen
machteloos in haar donkerte.
Donkerte absorbeert me
ik voel hoe de verlamming
bezit neemt van me.
In mijn binnenste
razen de woorden
ze domineren de diepte.
De nacht omarmt me
ik laat haar
ze vult een leegte in me.
Karen Nadine ~ 2018
Sla je donkerte om mij heen opdat ik vluchten kan
voor het licht. Ze poogt mijn tranen te drogen, haar warmte koestert
mijn gebroken vleugels die dromen van een nieuwe vlucht.
Ik kan dit licht nog niet dragen, wanneer het stof
opwaait in de werveling van mijn bewegen lonkt de schaduw.
Ik vlucht naar de eenzaamheid die mij zo vertrouwd
geworden is, ik verwelkom de kille adem die het vurig branden van
mijn beschadigde vleugels blust.
Hier wil ik schuilen, deze donkerte is mijn helen,
deze stilte is mijn beleven wanneer bewegen te pijnlijk is. Hier dans
ik in gedachten de verloren beweging, op verwarde klanken van een
nieuwe melodie.
Karen Nadine ~ 2015
Het licht is te zwaar
donkerte is te licht
ik weet niet waar
ik ben gezwicht
voor de zilveren draad
die hen scheidt
maar wanneer ik haar verlaat
is het of ik mezelf misleid
niet tot meer in staat
dan dwalen wanneer ze me niet meer leid
struikel ik soms over losse uiteinden
van haar zilveren schijnsel
zo weerhoudt ze me van verdwalen
in een zwijgend schimmenspel.
Karen Nadine ~ 2008
Dwalertje Dwaalt 