De zwaarte grijpt me, trekt me omlaag, gijzelt me.
Net als jij me gijzelt, met aanwezig zijn zonder deel te nemen. Leunen zonder te geven.
De zwaarte duwt me kopje onder. Ik hap naar adem, zoekend naar verse lucht.
Ik speur de horizon naar een lichtpuntje, niets dan donkere wolken dat het zicht kleurt.
De zwaarte verlamt me, ik raak verstrikt in negatieve gedachten. Somber en uitzichtloos oogt de weg voor me.
De zwaarte heeft zich in me genesteld, voelbaar in elke vezel. Ik voel haar met elke stap, in elke beweging. Traag en moeizaam ploeter ik voort, tot alles in mij zegt… Het is op. Het gaat niet goed met mij, ik ga kopje onder.
Veilig in de geborgenheid van mijn slaapkamer laat ik de pijn en de tranen toe. Mag de machteloosheid er zijn.
Mag de moedeloosheid er zijn.
Mag het loslaten er zijn.
Ik ken mijn kracht, nu heeft zwaarte gewonnen. Lijkt mijn veerkracht verdwenen.
Straks is zij er weer, nu nog niet.
Nu mag ik verdrietig en moe zijn, nietig en klein zijn, gebroken en gewond zijn.
