Verraad sluimert
Verpakt in mooie woorden
Waar leegte schuilt.
Pijn verwoest
Verscholen in pijnlijke stilte
Waar mijn hart rouwt.
-2021
Stevig, haar grip
Ze houdt me stevig in haar greep
Niets ontziend houdt ze vast
Ik strijd
Ik smeek
Laat me los
Laat me gaan.
Ze is onvermurbaar
Moeiteloos houdt ze haar grip
Ik geef me over
Ik laat los
Ze laat me niet gaan
Ze put me uit.
Ze is en verdwijnt niet
Dagenlang houdt ze me gegijzeld
Ik huil
Ik ben boos
Gefrustreerd
En leeg.
Zo moe…. Ze trekt me leeg
Ze dwingt me stil te staan
Dagen gevuld met ogenschijnlijk niets
Slurpen het laatste restje energie op.
Zo ongelooflijk moe
Brak van het moe zijn
Moe van het leeg zijn
Moegestreden van strijden tegen maar ook met haar.
Want ze is deel van mij
Deze chronische vermoeidheid
Die me spiegels voorhoudt
Die me op mijn knieën dwingt
Die me isoleert
Die me alles afpakt
En in kleine stukjes weer aanreikt.
Ik verzamel ze
Al deze stukjes
Tot ik genoeg heb teruggekregen
Om weer een nieuw mozaïek te maken
Ik de grijstinten van mijn dagen mag inkleuren
Beetje bij beetje
Als ik niet te moe ben…
-2021
Dans maar
Dans maar
Beweeg je gebroken vleugels
Voel de wind
Zelfs in hun gebrokenheid
Bewegen zij vrij.
Dans maar
Omarm je bloedend hart
Voel de warmte
Zelfs in haar beschadiging
Beweegt zij vrij.
Dans maar
Wees je gebroken zelf
Voel de kwetsbaarheid
Zelfs in haar breken
Beweegt zij vrij.
Dans maar…..
– 2021
